tekst opublikowany na Blogpublika.com 11 sierpnia 2014
(koszulki z rysunkami znajdziecie nahttp://cezarykrysztopa.cupsell.pl/)
Katastrofa Boeinga Malaysian Airlines pokazuje jak powinno działać państwo, któremu na czymś zależy, a najwyraźniej widać to na przykładzie rozważanej decyzji o wysłaniu holenderskich i australijskich komandosów na miejsce katastrofy, w celu zapobieżenia dalszemu mataczeniu śledztwa przez ruskich bandytów. Niestety w podobny sposób nie działa nasze państwo, które nie tylko nie ochroniło dowodów na miejscu katastrofy rządowego TU154 w Smoleńsku, ale podczas usuwania przez Rosję przedstawicieli naszych wyrażających chęć pomocy sojuszników, zaczarowane niczym mysz przez kobrę, nie odezwało się ani słowem, milcząco wyrażając pełne zaufanie do rosyjskich czekistów.
Jednak kierując się zasadą „słaby wobec silnych i silny wobec słabych” rządzący znaleźli sobie totem, którego obrona ma być dowodem na ich potęgę i stanowczość. Totemem tym stał się geistyczny, prowokacyjnie postawiony przed kościołem Zbawiciela, symbol wykorzystujących swoją orientację seksualną do celów politycznych działaczy lewicowych, zwany „tęczą”. Ta pancerna stalowa konstrukcja pokryta sztucznymi kwiatami jest przedmiotem nieustannej kontestacji obywatelskiej, począwszy od petycji podpisywanych przez okolicznych mieszkańców, okłamywanych w kwestii rzekomo tymczasowej naturze instalacji, a skończywszy na dziarskich młodzieńcach podpalających ten wątpliwej urody „monument” (swoją drogą zwykle według dziwnie powtarzalnego scenariusza: zapewnienia o trwałości i niepalności tęczy – ochrona policyjna – podpalenie pod okiem „strażników” – oburzenie – odbudowa – i w kółko Macieju).
I tak nasz związany z rządzącymi establishment nie widzi problemu w niszczeniu wraku TU154 przez Rosjan, ale zaczyna pałać rządzą mordu kiedy Magdalena Żuraw napisze, że postawi flaszkę temu kto podpali tęczę. Nie trzęsie się z oburzenia kiedy ktoś popycha staruszki pod Pałacem Prezydenckim, śmieje się z ofiar tragedii, ale dostaje apopleksji na widok tweeta dotyczącego tego świątka nowomodnej religii. Dzięki temu w bezpieczny sposób może okazać jak jest stanowczy i zasadniczy.
W sumie nie dziwią mnie nawet donosicielskie teksty Gazeta.pl na temat Magdaleny Żuraw, śmieszą mnie tylko tak nikczemne zabiegi jak poszukiwania najbrzydszego, pasującego do lewicowej narracji zdjęcia dziewczyny. Tak jakby jej uroda była zagrożeniem dla tej „opowieści”. Śmieszą, ponieważ jeśli tak jest w istocie, to znaczy, że doskonale zdają sobie sprawę, na jak wątłych podstawach jest zbudowana. No i zonk, bo na najbrzydszym zdjęciu jakie znalazła Gazeta.pl nadal jest ładniejsza od pancernego gniota z Placu Zbawiciela.
