Stałem sobie kiedyś na wiadukcie w Warszawie na ul. Marsa. To dość niesympatyczne miejsce, sypiąca się konstrukcja, rozwalona jezdnia, popękane krawężniki i koślawe latarnie. Pod spodem przedpotopowa infrastruktura kolejowa, a na górze pogięty przystanek komunikacji miejskiej trzęsący się razem z całym wiaduktem w nieregularny rytm setek kół przepychających się asfaltowymi koleinami w permamentnych godzinach szczytu samochodów. Hałas, smród i szarzyzna.
Jak wielokrotnie pisałem pochodzę z granicy puszcz białowieskiej i knyszyńskiej, w takich miejscach jak wiadukt na Marsa czuję się czasem wyjątkowo nie na miejscu. W niczym nie przypominają szerokich przestrzeni podlaskich łąk poprzecinanych falującymi liniami płotów z poziomych żerdzi i desek. Nie mają w sobie prawie mistycznego naturalnego rytmu upływu czasu. Chorują na ADHD. A właściwie w jakimś sensie są nieludzkie.
Po to żeby się w takim miejscu odnaleźć staram się sobie uświadomić, że gdzieś pode mną jest ziemia, taka sama ziemia jak na Podlasiu, trochę z wierzchu zepsuta liszajem betonu i asfaltu, ale jednak ta sama ziemia, że nade mną jest niebo, którego żadna zardzewiała stal nie sięgnie. I wtedy zaczynam się modlić. staram się tego nie robić klepiąc bezmyślne wierszyki, staram się zastanawiać nad tym co mówię. Pomyślałem sobie, że się z Wami tymi przemyśleniami podzielę. Będę publikował od czasu do czasu teksty inspirowane kolejnymi wersami "Ojcze Nasz". To będą bardzo subiektywne przemyślenia, nie wiem na ile zgodne z kanonem. A może i nie zawsze przesadnie mądre, ale czy to kiedy powstrzymywało mnie przed publikacją?;)
Ojcze nasz, któryś jest w niebie
święć się imię Twoje;
przyjdź królestwo Twoje;
bądź wola Twoja jako w niebie tak i na ziemi;
chleba naszego powszedniego daj nam dzisiaj;
i odpuść nam nasze winy,
jako i my odpuszczamy naszym winowajcom;
i nie wódź nas na pokuszenie;
ale nas zbaw od złego.
Amen.
