"...Mam gdzieś kołtuński, katolicki model rodziny!...", "...W jednej ręce różaniec, w drugiej kij bejzbolowy!...", "...150 posłów Platformy głosowało jak PiS (zobacz listę)!..."(to chyba najgorsza obelga)...krzyczała wczoraj Gazeta.pl. Ataku wścieklizny dostała w wyniku niechęci Sejmu do zajęcia się sprawą tzw. związków partnerskich. Nic dziwnego, Sejm uderzył w doktrynę postępackiegho kościoła nowej moralności. Kościoła, którego najbardziej radykalne skrzydło głosi, że ludzie wogóle powinni porzucić rozmnażanie i stopniowo wymrzeć ponieważ samo ich istnienie nie jest specjalnie ekologiczne.
Osobiście gotów jestem o związkach partnerskich rozmawiać. Jeżeli chodzi o wzajemne dziedzieczenie czy odwiedzanie w szpitalu dwojga kochających się ludzi to to nie jest problemem samo w sobie (odrzucam dwie rzeczy, nazywanie takiego związku małżeństwem ponieważ małżeństwem nie jest oraz mozliwość adopcji). Problem leży gdzie indziej. Leży tam gdzie leży odłogiem większość istotnych dla państwa spraw. Bo kwestia związków partnerskich nie jest kwestią dla państwa szczególnie istotną, za to odwraca uwagę od tak istotnych jak polityka prorodzinna. Polityka prorodzinna, która w dobie ujemnego przyrostu naturalnego leży w centrum racji stanu. Polityka prorodzinna, o której owszem wszyscy gadają (co warto przypomnieć ostatnią sesję rozpoczęła dobrym programem przed wyborami PJN, na której powieszono już chyba wszelkie możliwe psy) ale mało kto cokolwiek w jej sprawie robi. Jeżeli państwo powinno się jakimiś związkami w pierwszej kolejności zająć to nie związkami mężczyzny z mężczyzną, kobiety z kobietą czy kozy z tosterem. Tylko związkami kobiety z mężczyzną, które w dobie pracy po 25 godzin na dobę, braku miesc w żłobkach, wysokich kosztów utrzymania, bezrobocia, biedy i niepewności jutra wykazują się nadzwyczajnym herozimem w utrzymaniu przyszłych podatników.
Nawet jeżeli państwa nie interesują motywacje ideologiczne to powinno to robić w swoim najgłębszym ekonomicznym interesie.
