A przynajmniej tak twierdzi wg. dzisiejszego "Dziennika" Eirik Veum w książce "Ci którzy upadli". Veum opisuje historię czterech młodych mężczyzn którzy uwiedzeni nazistowską propagandą wstąpili w szeregi SS w składzie której uczestniczyli w pacyfikacji Powstania Warszawskiego. Jak rozumiem nie byli tam jedynymi Norwegami.
Czy jest to powodem dla którego powinniśmy zerwać stosunki dyplomatyczne z Norwegią? No chyba nie. Wg. historyka p. Zbigniewa Wawera w szeregach SS walczyły różne nacje. W tym Azerowie, Francuzi, Łotysze. A Ukraińcy którzy wg. legendy pacyfikowali Powstanie podobno w rzeczywistości byli Rosjanami. Każdy naród zawiera jakiś procent półgłówków bardziej podatnych na propagandę niż inni oraz być może nie mniejszy procent bydlaków. A dla mnie reakcja współczesnych Norwegów jest budująca. Oni są autentycznie wstrząśnięci.
Kiedy byłem w Malborku na inscenizacji jego zdobywania od konferansjera (z wykształcenia podobno archeologa) usłyszałem historię wg. której w piętnastym wieku na zaproszenie zakonu krzyżackiego do walki z Polakami zjechał na tereny Prus kwiat europejskiego rycerstwa (zjechał do konkretnej miejscowości której nazwy nie pamiętam). Polacy, krzyżacy i reszta europy mieszkała sobie w jendnej miejscowości, w dzień się ze sobą potykając i zabijając a w nocy razem chlając i gawędząc. Wszystko w ramach ogólnie przyjętego rycerskiego obyczaju. Do czasu aż którejś nocy Polacy mordują zagranicznych rycerzy podczas snu.
Taka jest historia. Również nasza. Choć z polskiej historii na pewno warto być dumnym to warto pamiętać że nie istnieją narody wieczne ofiary ani narody bez skazy . Dlatego chciałbym żebyśmy odkrywając niemiłe nam karty naszej historii byli zdolni do reakcji podobnych norweskim. A nie tak jak podczas dyskusji o Jedwabnem chowali głowy pod kołdrą z okrzykiem NIE NIE NIE czy obrażali się na tych którzy powiedzieli nam trudna prawdę w oczy.
Pozdrowienia dla Norwegii.
